Het begon er mee dat ik voor een vrouw en haar kinderen directe hulp bood.Haar vrijer was net verdronken, in een storm, ver van hun kust.Met haar twee kinderen had ze geen eten meer in huis op het moment dat het gebeurde.Ik zette op een avond, anoniem, dat wat ik met hen kon delen bij hun deur.

In feite was het toeval dat ze het op de avond pas vonden.Ik was in de middag langsgekomen, om het ze gewoon te brengen; onderweg op reis.Maar ze bleken niet thuis te zijn: had had de kinderen mee, besssen zoeken in het veld.Toen ze terugkwame, net tegen schemertijd vonden ze het, en was hey voor hen … feest.

Het had iets magisch boor ze; zo verrassend, zo onverwacht.Het maakte daardoor veel meer indruk, en veel meer lost, dan als het ‘gewoon’ was.Zij, maar vooral de kinderen, vroeg(en) zich af hoe dat daar zo was gekomen.Toen ik ze later zag waren ze vol met blije verhalen over die verrassing; en ik heb dat zo gelaten.

Datzelfde gebeurde ook, op een andere manier, met het ontstaan van pepernoten.Die eerste keer gaf ik die jonge vrouw en haar kinderen wat ik op dat moment in huis had.Zoals je las: ik ging net op reis, en bracht ze wat ik niet kon meenemen/gebruiken.Zoals je ziet: er was geen opzet; het was gewoon toeval, dat dit zo gebeurde.

Achteraf zag het er allemaal anders uit; de kinderen hadden er hun eigen verhaal van gemaakt.Ze hadden dat doorverteld, waaardoor ook anderen dat verhaal hoorden, en … hoopten.Want ze waren niet de enigen waarvan in die tijd de vander op zee was verdronken.Maar ook ik had mijn versie van het verhaal doorverteld aan een paar goede vrienden.

Mijn vrienden wisten dat ik op reis ging; en dat ik nog lang weg zou blijven.Ze wisten dat ik, wat ik over had, bij die vrijster van onze vriend aan huis bracht.Ook zij hoorden hoe blij ze daar waren geweest met wat ze die avond hadden gevonden.Maar zij besloten om dat wat ze over hadden met een paar andere weduwen/wezen te delen.

Zij zijn in feite degenen die de traditie van de feestavond zijn begonnen; ik was op reis.Zij zagen hoe blij vooral de kinderen waren, met die enorm gote ‘onverwachtte’ verrassing.Zij besloten, samen, de paar andere vrouwen, daar waar we woonden, ook te helpen.Maar wat het bijzondere was: ze besloten om niet te laten weten dat ze het deden.

Bij mij was het ghewoon toeval dat ze niet zagen dat ik het voor ze neergezet had.Maar toen mijn vrienden het deden, was het van hen wel degelijk opzet.Ze wachtten eerst toet het schemer was, voordat ze hun geschenken beertzetten.Zoals het ging; bij een werd het toevallig direct erna gevonden, een ander maakte wat lawaai en vluchtte weg toe ze kwamen kijken wat het was, en weer een ander zag dat ze al gingen slapen, en gooide een steentje tegen de deur om ze de cadeaus te laten vinden voordat de beesten het snachts zouden eten.

En zo was in feite een traditie geboren.Ik wist er niets van; en zij wisten niet dat ze een traditie begonnen.Van mijn kant was het dat ik weggaf wat ik net kon meenemen op reis.Van hun kant was het dat ze de dag ero deelden wat ze met anderen konden delen.

Inderdaad, het begon van de ene dag o de andere.De ene dag ging ik weg en vertelde mijn vrienden wat ik deed.De dag erop zagen zijn de blijheid van de kinderen; en besfeten hoe mooi dat geweest was.Die avond hadden de andere weduwen en wezen bij ons in de buurt ook feest…